xa nin temor de mudanzas;
tan só unha sede..., unha sede
dun non sei qué, que me mata.
Ríos da vida, ¿ónde estades?
¡Aire!, que o aire me falta.
-¿Qué ves nese fondo escuro?
¿Qué ves que tembras e calas?
-¡Non vexo! miro, cal mira
un cego a luz do sol crara.
E vou caer alí en donde
nunca o que cai se levanta.
Sem comentários:
Enviar um comentário