¡Silencio!

   A man nerviosa e palpitante o seo,
as niebras nos meus ollos condensadas,
con un mundo de dudas nos sentidos
i un mundo de tormentos nas entrañas,
sentindo cómo loitan
en sin igual batalla
inmortales deseios que atormentan
e rencores que matan,
mollo na propia sangre a dura pruma
rompendo a vena hinchada,
i escribo..., escribo..., ¿para qué? ¡Volvede
ó máis fondo da ialma,
tempestosas imaxes!
¡Ide a morar cas mortas relembranzas!
¡Que a man tembrosa no papel só escriba
palabras, e palabras, e palabras!
Da idea a forma inmaculada e pura
¿dónde quedóu velada?

Ando buscando meles e frescura

   Ando buscando meles e frescura
para os meus labios secos,
i eu non sei cómo atopo, nin por ónde,
queimores e amarguexos.

   Ando buscando almibres que almibare
estos meus agres versos,
i eu non si cómo, nin por ónde, sempre
se lles atopa un fero.

   I o ceo e Dios ben saben
non teño a culpa deso.
¡Ai!, sin querelo, tena
o lastimado corazón enferemo.

Co seu xordo e constante mormorío

   Co seu xordo e constante mormorío
atráime o oleaxen dese mar bravío,
cal atrái das serenas o cantar.
"Neste meu leito misterioso e frío
-dime-, ven brandamente a descansar".

   El namorado está de min... ¡o deño!,
i eu namorada del.
Pois saldremos co empreño,
que si el me chama sin parar, eu teño
unhas ansias mortáis de apousar nel.

Mais ve que o meu corazón

   Mais ve que o meu corazón
é unha rosa de cen follas,
i é cada folla unha pena
que vive apegada noutra.

   Quitas unha, quitas dúas:
penas me quedan de sobra;
hoxe dez, mañán corenta,
desfolla que te desfolla...

   ¡O corazón me arrincaras
desque as arrincares todas!

Cando era tempo de inverno

   Cando era tempo de inverno,
pensaba en dónde estarías;
cando era tempo de sol,
pensaba en dónde andarías.
¡Agora... tan sóio penso,
meu ben, si me olvidarías!

A un batido, outro batido

   A un batido, outro batido;
a unha dor, outro delor;
tras dun olvido, outro olvido;
tras dun amor outro amor.

   I ó fin de fatiga tanta
e de tan diversa sorte,
a vellés que nos espanta
ou o repousar da morte.

Aquel romor de cántigas e risas

   Aquel romor de cántigas e risas,

ir, vir, algarear;

aquel falar de cousas que pasaron

i outras que pasarán;

aquela, en fin, vitalidade inquieta

xuvenil, tanto mal

me fixo, que lles dixen:

"Ivos e non volvás."

   Un a un desfilaron silenciosos

por aquí, por alá,

tal como cando as contas dun rosario

se espallan polo chan.

I o romor dos seus pasos, mentres se iñan,

de tal modo hastra min veu resoar,

que non máis tristemente

resoará quisáis

no fondo dos sepulcros

o último adiós que un vivo ós mortos dá.

   I ó fin soia quedéi, pero tan soia

que hoxe da mosca o inquieto revoar,

do ratiño o roer terco e constante,

e do lume o chis chas,

cando da verde ponla

o fresco sugo devorando vai,

parece que me falan, que os entendo,

que compaña me fan;

i este meu corasón lles di temprado:

"¡Por Diós..., non vos vaiás!"

   ¡Qué doce, mais qué triste

tamén é a soledad!

Xa nin rencor nin desprezo

   Xa nin rencor nin desprezo,

xa nin temor de mudanzas;

tan só unha sede..., unha sede

dun non sei qué, que me mata.

Ríos da vida, ¿ónde estades?

¡Aire!, que o aire me falta.

   -¿Qué ves nese fondo escuro?

¿Qué ves que tembras e calas?

-¡Non vexo! miro, cal mira

un cego a luz do sol crara.

E vou caer alí en donde

nunca o que cai se levanta.

Hoxe ou mañán, ¿quén pode decir cándo?

Hoxe ou mañán, ¿quén pode decir cándo?
pero quisáis moi logo,
viránme a despertar, i en vez dun vivo,
atoparán un morto.

Ó redor de min levantaránse
xemidos dolorosos,
aies de angustia, choros dos meus fillos,
dos meus filliños orfos.

I eu sin calor, sin movemento, fría,
muda, insensibre a todo,
así estarei cal me deixare a morte
ó helarme co seu sopro.

E para sempre ¡adiós canto eu quería!
¡Qué terrible abandono!
Antre cantos sarcasmos
hai, ha de haber e houbo,
non vin ningún que abata máis ós vivos
que o da humilde quietú dun corpo morto.

Cando un é moi dichoso, moi dichoso

Cando un é moi dichoso, moi dichoso,
¡incomprensibre arcano!
cásique -n'é mentira anque a pareza-
lle a un pesa de o ser tanto.

¡Que no fondo ben fondo das entranas
que hai un deserto páramo
que non se enche con risas nin contentos,
senón con froitos do delor amargos!

Pero cando un ten penas
i é en verdá desdichado,
oco n'atopa no ferido peito,
porque a dor, ¡enche tanto!

Tan abonda é a desgracia nos seus dones,
que os verte, ¡Dios llo pague!, ós regazados.
Hastra que o que os recibe,
¡ai!, reventa de farto.

Unha vez tiven un cravo

Unha vez tiven un cravo
cravado no corazón,
i eu non me acordo xa si era aquel cravo
de ouro, de ferro ou de amor.
Sóio sei que me fixo un mal tan fondo,
que tanto me atormentóu,
que eu día e noite sin cesar choraba
cal choróu Madalena na Pasión.
"Señor, que todo o podedes
-pedinlle unha vez a Dios-,
daime valor para arrincar dun golpe
cravo de tal condición."
E doumo Dios, e arrinquéino;
mais... ¿quén pensara...? Despóis
xa non sentín máis tormentos
nin soupen qué era delor;
soupen só que non sei qué me faltaba
en donde o cravo faltóu,
e seica, seica tiven soidades
daquela pena... ¡Bon Dios!
Este barro mortal que envolve o esprito
¡quén o entenderá, Señor...!

Paz, paz deseada

Paz, paz deseada:
pra min, ¿ónde está?
Quixais n'hei de tela...
¡N'a tiven xamais!

Sosego, descanso,
¿ónde hei de o atopar?
Nos mals que me matan,
na dor que me dan.

¡Paz, paz, ti es mentira!
¡Pra min non a hai!

Alá pola alta noite

Alá pola alta noite,
á luz da triste e moribunda lámpara
ou antre a negra oscuridad medosa,
o vello ve pantasmas.

Uns son árbores muchos e sin follas;
outros, fontes sin augas;
montes que a neve eternamente crube,
ermos que nunca acaban.

I ó amañecer do día,
cando ca última estrela aquéles marchan,
outros veñen máis tristes e sañudos,
pois a verdade amarga,
escrita trán nos apagados ollos
e nas asienes calvas.

Non digás nunca, os mozos, que perdeches
a risoña esperanza:
do que a vivir comesa sempre é amiga;
¡só enemiga mortal de quen acaba...!

Algúns din: ¡miña terra!

Algúns din: ¡miña terra!
Din outros: ¡meu cariño!
I éste: ¡miñas lembranzas!ª
I aquél: ¡os meus amigos!
Todos sospiran , todos,
por algún ben perdido.
Eu só non digo nada,
eu só nunca sospiro,
que o meu corpo de terra
i o meu cansado esprito,
a donde quer que eu vaia,
van comigo.

¿Qué pasa ó redor de min?

¿Qué pasa ó redor de min?
¿Qué me pasa que eu non sei?
Teño medo dunha cousa
que vive e que non se ve.
Teño medo á desgracia traidora
que ven, e que nunca se sabe ónde ven.

¡Follas novas!, risa dáme

¡Follas novas!, risa dáme
ese nome que levás,
cal si a unha moura ben moura,
branca lle oíse chamar.

Non Follas novas; ramallo
de toxos e silvas sós;
irtas, como as miñas penas;
feras, como a miña dor.

Sin olido nin frescura,
bravas magoás e ferís...
¡Se na gándara brotades,
cómo non serés así!

Diredes destes versos, i é verdade

Diredes destes versos, i é verdade,
que tén estrana insólita armonía,
que neles as ideas brilan pálidas
cal errantes muxicas
que estalan por instantes,
que desaparecen xiña,
que se asomellan á parruma incerta
que voltexa no fondo das curtiñas,
i ó susurro monótono dos pinos
da beiramar bravía.

Eu diréivos tan só que os meus cantares
así sán en confuso da alma miña,
como sai das profundas carballeiras
ó comenzar do día,
romor que non se sabe
si é rebuldar das brisas,
si son beixos das frores,
si agrestes, misteriosas armonías
que neste mundo triste
o camiño do ceu buscan perdidas.

Tal como as nubes

Tal como as nubes
que impele o vento,
i agora asombran, i agora alegran
os pasos inmensos do ceo,
así as ideas
loucas que eu teño,
as imaxes de múltiples formas,
de estranas feituras, de cores incertos,
agora asombran,
agora acraran
o fondo sin fondo do meus pensamento.

Ben sei que non hai nada

Ben sei que non hai nada
novo en baixo do ceo,
que antes outros pensaron
as cousas que ora eu penso.

E ben, ¿para qué escribo?
E ben, porque así semos,
relox que repetimos
eternamente o mesmo.

Daquelas que cantan as pombas i as frores

Daquelas que cantan as pombas i as frores,

todos din que teñen alma de muller.

Pois eu que n'as canto, Virxe da Paloma,

¡ai!, ¿de qué a teréi?