Eu por vós, e vós por outro

-A linda, a grande señora,
de non vista fermosura,
¿ónde irá tan a deshora,
nunha noite tan escura?
¿Ónde irá con tal premura?

Vai enfouzando na lama
o zapatiño de seda...
¡Polo toxal vai a dama,
i o dono antre holandas queda!
¡Bon sono Dios lle conceda!

Que el durma, que eu velaréi
pola dona máis fermosa
que vin no mundo e veréi;
xardiñeiro, coido a rosa
de cuio olido outro gosa.

Coido dela noite e día,
sin descanso nin sosego,
que atopalo non podría;
corpo e ialma, non o nego,
a esa tareia me entrego.

E anque desto nada sabe,
eu si canto poido dela,
mais que tal saber me acabe...
Sai, pombiña; sai, estrela,
que un valente por ti vela.
............................................

¿A dónde vai? A escondida
porta se abre paseniño...
Romor de seda comprida
runxe alá polo camiño
que vai da fonte ó muíño...

N'a vexo, mais ela é:
chégame o seu doce olido,
sento o pisar do seu pe,
i o meu corazón ferido
de pracer dou un batido.

Nobre dama, linda dona
dos corazós que prendás,
perdóname, si, perdona
si che sigo a donde vas:
¿non ves que en perigo estás?

En noite tan tempestosa,
¿quén vos metéu tal deseio?
¡Enlamugarse así a rosa...!
E no meu corazón leo
que non levás paz no seo.

¿E si atopás a Compaña?
¿E si vos sai a Estadea?
¿Si con falas vos engaña
e vos pon mantel e cea,
mentras troa e lostreguea?

N'irés soia, pesi a vós,
n'irés mentras que eu alente,
pois fora atentar a Dios.
Señora, Dios non consente
que o perigo busque a xente.

Sin que sepás que vos sigo,
iréi tras de vós agora,
por si vos tenta o enemigo.
I en tanto non sai a aurora
non vos deixaréi, señora.
...........................................

¡Adiós..., adiós, dama hermosa!
¡Darvos a tan malos modos...!
Non vos levóu a Compaña,
mais o enemigo levóuvos.

Embárgame o asombro a ialma...
¡Ai, amor tolo..., amor tolo...!
Ben di aquel refrán sabido:
Eu por vós, e vós por outro.