Teño un mal que non ten cura

Teño un mal que non ten cura,
un mal que naceu comigo,
i ese mal tan enemigo
levaráme á sepultura.

Curandeiros, ceruxanos,
dotores en Medeciña,
pra esta infirmidade miña
n'hai remedio antre os humanos.

Deixá, pois, de remexer,
con concencia ou sin concencia,
os libros da vosa cencia,
pois para min n'a han de ter.

¿Que o dudás? Duda non cabe
nesto que digo, doutores:
anque pese, hai amargores
que non pasan con xarabe.

¿Asañásvos porque digo
verdás que sabés de sobra?
Pois a probar..., mans á obra:
vede de curarme, amigo.

O meu mal i o meu sofrir
é o meu propio corazón.
¡Quitáimo sin compasión!
Despois ¡facéme vivir!