Soberba

Cor de promo, amontónanse as nubes;
rodan lentas as ondas domar;
e zoando con son pavoroso,
ven o huracán.

¡Qué cargado está o ceo e qué triste;
qué escuro, qué negro tornándose vai!
Encendamo-la vela bendita,
que hai tempestá.

Cabalgando nas alas dos ánxeles,
por mandado de Dios correrán
as centelas que asombran ós malos
co seu lostregar.

Nove follas de olivo queimemos
porque alexen de nós todo mal,
que nos libren de raio e centela
que nos matar.

O trisaxio cantemos en coro...
Incrináivos i a dios adorái;
pois si trona, é que que recordarnos
que é grande e inmortal.

¡Santo, santo!, din todos a unha,
fillos e nai...
Todos non, que un, soberbo e sañudo,
calado está.

Mais os tronos afunden os ceos
e cega dos lóstregos o brilo fatal.
¡Ouh, qué noite...! ¡Qué noite terrible
de tempestás!

El Señor está airado... ¡Incrinémonos!
¡Ei, malvados da terra, tembrai!
O que salvo esta noite saíre,
que contar ha.

-Ña nai, a vaca marela
tembra coma vós na corte.
¿Fixo algún pecado ela?
¿Virá un raio a darlle morte?

-Si ela non fixo pecado,
mal cristiano, ti o fixeche;
que es pecador rematado
mesmo dendes que naceche.

-¿I a probe vaca marela
paga, decí, o que eu pequéi?
-Pagas ti; morrendo ela,
di, ¿con qué te manteréi?