¡Olvidemos-los mortos!

I
¡Profanemos do bosque as umbrías,
e ante estes mudos testigos,
o río, a fonte i os ceos,
que eu rompa os xa vellos vínculos!
Do pasado correron as horas,
só Dios sabe antre qué abismos.
¡Non tornarán..., olvidemos,
que a recordanza é un martirio!

II
Hai un niño de rosas silvestres
cabo da fonte escondido,
e un prado de herba trebiña
alfombra o arredor sombriso.
Cal un tempo, rebuldan as brisas,
na fronda cantan os xílgaros,
as margaridas sorrínme,
i oio o marmurar do río.

III
Sin amar, cál é negra esta vida
e perde o sol o seu brilo.
Deixa que o sorbo postreiro
beba do celeste viño.
Din que dorme o privado no leito
ancho dos fondos olvidos;
ambos, pois, xuntos bebamos
deste bosque antre os espiños.

IV
¡Qué armonioso na altura resoa
o zoar ronco dos pinos!;
mais maxino que nos miran
sereos dende o monte arisco.
E parés que trasvexo ntre a brétema,
nas vaguedás do infinito,
o perfil triste, e emborrado
dos meus ensoños perdidos,
e que adustas me axexan as sombras
tras desos coutos e risos,
dos meus mortos adorados
e dos meus delores vivos.
¡Mais n'importa! Da antigua devesa
profanemos os retiros...
Séntate ao meu lado e dime,
dime... o que tantas oíron.

V
Es garrido e lanzal i os teus ollos
nos meus coma estrelas fixos,
dormentes, din que o amor neles
pousa o seu dedo divino.
Eu contémprote en tanto serea,
dura como os seixos fríos,
e do teu corazón conto
os turbulentos latidos.
Faise a asmósfera densa ó redore...
¡Decote o mesmo camiño!
Coma o seu cantar os páxaros,
tes, corazón, o teu ritmo.
Mais de bágoas se inunda o meu rostro,
e da ialma no máis íntimo
o hastío lento penetra
como espada de dous fíos.
¡Ea!, apártate lonxe..., non quero
profanar este retiro,
nin pode o corazón tolo
ser de sí mesmo asesino.
Sosegávos, ñas sombras airadas,
que estóu morta para os vivos.
¡Sagrado quedaches, bosque!
¡Sin mancha ti, meu esprito!