San Lourenzo

(Marzo de 1880)

I
Ó mirar cál de novo nos campos
iban a abrochá-las rosas,
dixen: "¡En ónde, Dios mio,
iréi a esconderme agora!"
E pensei de San Lourenzo
na robreda silenciosa.

Nalgún tempo aqués vellos carballos,
amostrando as súas raíces,
calva-las redondas copas
que xa de musgo se visten,
ás tristes almas falábanlles
tan sóio de cousas tristes.

O alciprés que direito se asoma
do convento tras do muro,
i o lixeiro campanario
cuberto de herbas e musgo,
da devesa, co cruceiro
eran cintinelas mudos.

I aquel Cristo que no arco de pedra
abatido a frente incrina,
soio, cal si inda no Gólgota
loitase coas agonías,
ós corazós oprimidos
resignación lle infundía.

E si dentro do craustro deserto
e ruinoso penetraba,
nunca do olvido unha imaxen
vira no mundo máis crara,
nin de máis grande silencio
na terra vos rodeara.

No profundo da fonte escondida
medraban con liberdade
antre as silva-las violas,
antre o buxo as dixitales,
i a morte, ¡cál fora grata
naquel deserto lugare!

E por eso ó mirar cál nos campos
de novo abrochan as rosas
dixen: "¡En ónde, Dios mio,
iréi a esconderme agora!".
I ó bosque de San Lourenzo
me encamiñéi silenciosa.

II
¿Ónde estaba o sagrado retiro?
Percibín ruidos estraños.
Pedreiros iñan e viñan
por aquel bosque apartado.
¡Era que unha man piadosa
coidaba ós desamparados!

dunha ollada medín o interiore...
Todo relumbraba branco,
cada pedra era un espello,
i o vello convento un pazo
cuberto de indas frores.
¡Qué terrible desencanto!

¡Negra nube cubréu de repente
os meus ollos asombrados;
e máis que nunca abatida,
fuxín...! Que o retiro amado
perecéume a alma limpa dun monxe
sumerxida nos lodos mundanos.