Vivir para ver

Marcháchete un día
ti, aquel que eu quería;
fuxiste da terra
que tanta alegría
i encantos encerra.
Dixeches: "María,
máis dose que as meles,
máis linda que as frores,
paloma sin feles,
non chores, non chores,
que ausencia envivece,
non mata, nin esquece
os doses amores
que a dicha axuntóu.
¡Eu vome...!, mais si ora
delor nos ofrece
fertuna traidora,
jamás te olvidara
quen tanto te adora,
quen tanto de amara.
¡Adiós, miña vida!
No peito escondida
te levo, antretano
non torno a te ver.
¡Ti espera!, pois xuro
por Dios sacrosanto,
que si non morrer,
aquí hei de volver."
Morrer, non morreche...,
i anque eu esperara...,
¡qué ben que compriche
palabra que diche,
amor que tiveche!
Que os anos pasaron,
as frores mucharon,
os negros cabelos
en brancos tornaron;
e nunca máis, nunca,
¡poder dun querer!,
quixeches volver...
Vivir para ver.