Teño un niño de tolos pensamentos

Teño un niño de tolos pensamentos
onda o lar escondidos,
e desque ven a noite
i o lume está alcendido
e arrimo o pote ia fiar me sento
naquel meu corrunchiño,
mentras que quence o caldo, estonces dígolles:
"¡Vinde, meus queridiños!"
E corren e rebuldan
tan contentos de estar soios conmigo,
ca súa nai, súa dona,
seu único agarimo.
E ¡cánto alí falamos en secreto,
e sempre del, Dios mío!
Del, que por irse alá..., soia deixóume
co corazón ferido.
¡Cántas tristezas, cántos
queixumbrosos sospiros
me atormetaron! ¡Cántos
do meu peito saíron!
Pero todo en sacreto;
que esto a ninguén llo digo:
non foran a pensar que marmuraba
dos feitos que el me fixo.
¡Eu marmurar de tin con xente allea...!
Nunca, meu queridiño,
que ti es meu home, eu túa muller, e debo
calar a miña dor i os teus desvíos.
Só cos meus loucos pensamentos falo,
porque son meus amigos,
e tan discretos, tanto,
que só din o que eu quero e lles premito.
Sin eles, meu Xaquín, ¿qué de min fora?
¡Soia aquí, donde un tempo houben contigo,
estalara de dor, tal como estalan
no lume eses espiños!
Moitas veces, si, moitas...,
pra non deixarme descansar, ¡rabisos!,
antre o meu leito veñen,
e donde ti dormiche fan o niño;
mais eu, tal como agora,
pra non chorar a fío
e non ter que levar mañán de cedo
os ollos como brasas alcendidos
cando vaia ó mercado,
seilles decir: "¡Endimos!,
non me atormentés máis, ide a escondervos
no voso buratiño."
E despídoos de paso
con un amante bico...
Mais si llo dou a eles, ese beixo
é para ti tan só, Xaquín querido.
¡Volve, volve onda min, porque anque diga
que consolada vivo
con estos loucos pensamentos, seica,
seica me axudan a morrer, Dios mío!
Xaquín, Xaquín, que de muller naciche,
e que de outra muller tiveches fillos,
¡ai!, cal teu pai sin túa nai morrera,
ve que morro sin ti, Xaquín querido.