Ruínas

(Armonías da tarde)
Tradución de Ruiz de Aguilera

Xa novembre espiraba
cando cansado e so toméi asento
ó pe do endebre muro,
vella defensa e límite dun puebro.

Polas abertas fendas,
casa que ás sabandixas abre o tempo,
hoxe o lagarto mira
con fría ollada o estrago en torno feito.

Sin core a trepadora,
ortiga vil e xaramago enfermo,
cuios muchos ramallos
moven os aires ó pasar xemendo;

coroan capiteles
o destrozado pórtico do tempro,
que tende na campía
antre polvo de altares o esqueleto.

Xa no lare sagrado
lume n'encende a nai ó son dun rezo,
e da tisnada pedra
a borralliña os ventos xa barreron;

e xa dos vellos arcos
e colunas as pedras van caendo,
cal unha e outra bágoa
cai dos ollos dun triste sin achego.

¡Cómo as muchadas follas
se desprenden da ponla onde naceron,
restos daquela vida
con que a vista encantaba o souto ameno!

¡E cál amostra o río,
cásique enxoite o empedregado leito,
regueiro miserable
doutro farto raudal, limpo e sereno!

¡Cál os outeiros arden
do sol do outono ó lampo derradeiro,
mentras sombrisa a noite
vai caladiña os valles sorprendendo!

Bataladas ó lonxe
dá unha campana sospirando resos;
i a tarde que agonisa
mándalle á relixión o adiós máis tenro.

I o moucho revoando
berra tamén con chilos agoreiros,
coma morto sin tomba,
que anda soio ó redor dun simenterio.

Cando as alas sacude,
a voz desperta de dormidos ecos;
a parés que resoa
tras do que pasa pensatible, austero,

o ruxir misterioso
de visiós que en tropel forman os medos;
polo chan arrastrando
pardo saial, os brancos esqueletos.

Ou ben que resucita
a pobración do seu reposo eterno,
rendido pelegrino
que cobra, descansando, novo alento,

i a caminata emprende
ó dose amañecer dun día sereno,
que crube os seus albores
baixo un de nubes pudoroso velo.

Mais acábase o encanto
un momento despóis; así os xa restos
das ilusiós mortiñas
enchen da ialma o dolorido seo.

I ora outra ves do muro
os cantos sin parar rondan desfeitos,
i ó seu compá-las follas
das amarelas ponlas van caendo,

cal unha e outra bágoa
cai dos ollos dun triste sin achego,
ou anacos da vida
con que a vista encantaba o souto ameno.

Todo así pasa; a sombra
sigue decote á lus do craro ceo;
e, ¡ai!, a vellés caduca,
da mocedá é recordo pasaxeiro.

Ti sóio non acabas,
¡ouh esprito que ximes nun encerro!
Mais con man compasiva
a morte, ó fin, quebrantará os teus ferros.

Quedará o fráxil vaso
da túa esencia inmortal, anacos feito,
e polos aires, ela
en busca irá do seu amor eterno.

Á terra que perdeche
voarás lixeira do manchado suelo
que as túas alas tocaron
ó pousarte do mundo no deserto.

Nel, ¡ai!, triste a recordas,
como da súa os azulados ceos
o probe desterrado
na beiriá dos ríos estranxeiros.