Co seu xordo e constante mormorío
atráime o oleaxen dese mar bravío,
cal atrái das serenas o cantar.
"Neste meu leito misterioso e frío
-dime-, ven brandamente a descansar".
El namorado está de min... ¡o deño!,
i eu namorada del.
Pois saldremos co empreño,
que si el me chama sin parar, eu teño
unhas ansias mortáis de apousar nel.
Sem comentários:
Enviar um comentário