Díxome nantronte o cura

   Díxome nantronte o cura
que é pecado...
Mais aquél de tal fondura
¿cómo o facer desbotado?

   Dálle que dálle ó argadelo,
noite e día,
e pensa e pensa naquelo,
porfía que te porfía...

   Sempre malla que te malla,
enchendo a cunca,
porque o que o diancre traballa
din que acaba tarde ou nunca.

   Canto máis digo: "¡Arrenegado!
¡Demo fora!",
máis o demo endemoncrado,
me atenta dempóis i agora.

   Máis ansias teño, máis sinto,
¡rematada!,
que non me queira Jacinto
nin solteira nin casada.

   Porque deste ou de outro modo,
a verdá digo,
quixera atentalo e todo,
como me atenta o enemigo.

   ¡Que é pecado..., miña almiña!
Mais que sea,
¿Cál non vai, si é rapaciña,
buscando o que ben desea?

   Nin podo atopar feitura,
nin asento,
que me está dando amargura
sempre este mal pensamento.

   Din que parés lagarteiro
desprumado,
si é verdad, ¡meu lagarteiro
tenme o corasón prendado!

   "Cara de pote fendido"
ten de alcume;
mellor que descolorido,
quéroo tostado do lume.

   Si elas cal eu te miraran,
meu amore,
nin toliña me chamaran,
nin ti me fixeras dore.

   Vino unha mañán de orballo,
á mañecida,
durmindo ó pe dun carballo,
enriba da herba mollida.

   Arriméime paseniño
á súa beira,
e sospiraba mainiño
coma brisa mareeira.

   E tiña a boca entraberta,
como un neno
que mirando ó ceu desperta
deitadiño antre o centeno.

   I as guedellas enrisadas
lle caían,
cal ovellas en manadas,
sobre as froliñas que abrían.

   ¡Meu Dios! ¡Quén froliña fora
das daquélas...!
¡Quén as herbas que en tal hora
o tiñan pretiño delas!

   ¡Quén xiada, quén orballo
que o mollóu!
¡Quén aquel mesmo carballo
que cas ponlas o abrigóu!

   Mentras que así o contempraba,
rebuléu;
e pensei que me afogaba
o corasonsiño meu.

   Bate que bate, batía
sin parar;
mais eu tembrando decía:
"Agora lle hei de falar."

   E volvéu a rebulir
moi paseniño.
¡Ai!, e botéi a fuxir,
lixeira polo camiño.

   Dempóis, chora que te chora,
avergonzada,
dixen: "Si el non me namora,
non lle diréi nunca nada."

   E non me namora, non,
¡maldizoado!
Mentras o meu corasón
quérelle anque sea pecado.

   E vai tras de outras mociñas
tan contento,
i eu con unhas cadiñas
predino ó meu pensamento.

   E que queira que non queira,
está comigo,
i á postre i á derradeira,
con el me atenta o enemigo.

   ¡Sempre malla que te malla
enchendo a cunca!
I é que o que o demo traballa,
acabará tarde ou nunca.

   Por eso, anque o cura dixo
que é pecado,
mal que tanto mal me fixo
nunca o daréi desbotado.