Vinte unha crara noite

I
   Vinte unha crara noite,
noitiña de San Xoán,
poñendo as frescas herbas
na fonte a serenar.
E tan bonita estabas
cal rosa no rosal
que de orballiño fresco
toda cuberta está.
Por eso, namorado,
con manso suspirar
os meus amantes brazos
botéiche polo van,
e ti con dulces ollos
e máis doce falar,
meiguiña, me emboucastes
en prácido solás.
As estreliñas todas
que aló no espaso están,
sorrindo non miraban
con soave craridá.
E foron -¡ai!- testigos
daquel teu suspirar
que ó meu correspondía
con amoriño igual.
Pero dempóis con outros
máis majos e galáns
(mais non que máis te queiran,
que haber non haberá),
tamén, tamén, meniña,
soupeches praticar
á sombra dos salgueiros,
cabo do romeiral.
Por eso eu che cantaba
en triste soledá,
cando -¡ai de min!- te vía
con eles parolar:
"Coida, miña meniña,
das práticas que dás,
que donde moitos cospen,
lama fan.".

II
   ¡Qué triste ora te vexo...!
¡Qué triste, nena, estás...!
Os teus frescos colores,
¿dónde, meniña, van?
O teu mirar sereno,
o teu doce cantar,
¿dónde, meniña, dónde,
coitada, toparás?
Xa non te vin, meniña,
na noite de San Xoán,
poñendo as frescas herbas
na fonte a serenar.
Xa non ten vin fresquiña
cal rosa no rosal,
que muchadiña estabas
de tanto saloucar.
Ora, de cor ferida,
buscando a honriña vas,
a honriña que perdeches;
mais ¿quén cha volverá?
Eu ben, miña meniña,
ben cha quixera dar,
que aquel que ben te quixo
doise de verte mal.
Mais anque dir eu diga
que limpa, nena, estás,
respóndenme sorrindo
por se de min bulrar:
"Ben sabes, Farruquiño,
Farruco do Pombal.
que donde moitos cospen
lama fan."