¡Cál as nubes no espaso sin límites

   ¡Cál as nubes no espaso sin límites
errantes voltexan!
Unhas son brancas,
outras son negras;
unhas, pombas sin fel me parecen;
despiden outras
luz de centela.

   Sopran ventos contrarios na altura,
i á desbandada,
van levándoas sin orden nin tino,
nin eu sei pra ónde,
nin sei por qué causa.

Van levándoas, cal levan os anos
os nosos ensoños
i a nosa esperanza.