Cantan os galos pra o día

   -Cantan os galos pra o día;
érquete, meu ben, e vaite.
-¿Cómo me hei de ir, queridiña;
cómo me hei de ir e deixarte?

   -Deses teus olliños negros
como doas relumbrantes,
hastra as nosas maus unidas
as bágoas ardentes caen.
¿Cómo me hei de ir si te quero?
¿Cómo me hei de ir e deixarte,
si ca lengua me desbotas
e co corasón me atraes?
Nun curruncho do teu leito
cariñosa me abrigaches;
co teu manso caloriño
os fríos pes me quentastes;
e de aquí xuntos miramos
por antre o verde ramaxe
cál iba correndo a lúa
por enriba dos pinares.
¿Cómo queres que te deixe?
¿Cómo, que de ti me aparte,
si máis que a mel eres dulce
e máis que as froles soave?

   -Meiguiño, meiguiño, miego,
meigo que me namoraste,
vaite de onda min, meiguiño,
antes que o sol se levante.

   -Aínda dorme, queridiña,
antre as ondiñas do mare;
dorme por que me acariñes
e por que amante me chames,
que sólo onda ti, meniña,
podo contento folgare.

   -Xa cantan os paxariños.
Érguete, meu ben, que é tarde.

   -Deixa que canten, Marica;
Marica, deixa que canten...
Si ti sintes que me vaia,
eu relouco por quedarme.

   -Conmigo, meu queridiño,
mitá da noite pasaches.

   -Mais en tanto ti dormías,
contentéime con mirarte,
que así, sorrindo entre soños,
coidaba que eras un ánxel,
e non con tanta pureza
ó pe dun ánxel velase.

   -Así te quero, meu ben,
como un santo dos altares;
mais fuxe..., que o sol dourado
por riba dos montes saie.

   -Iréi; mais dáme un biquiño
antes que de ti me aparte,
que eses labiños de rosa
inda non sei cómo saben.

   -Con mil amores cho dera;
mais teño que confesarme,
e moita vergonza fora
ter un pecado tan grande.

   -Pois confésate, Marica,
que, cando casar nos casen,
non che ha de valer, meniña,
nin confesores nin frades.
¡Adiós, cariña de rosa!

   -¡Raparigo, Dios te garde!